Joseph Thabang Palframan | Ontvanger RM Residency Award 2021

Q&A met Joseph Thabang Palframan – Winnaar RM Residency Award 2021

13.09.21

Best of Graduates 2021 is officieel ten einde gekomen. De Young Blood Foundation deelt met trots dat de editie van dit jaar een groot succes is geweest! We zijn dankbaar en trots op al onze deelnemende afgestudeerden – en natuurlijk, onze winnaars.

Voordat we verder gaan naar het volgende punt op onze agenda, lijkt het ons leuk om ons nog één keer te focussen op onze prijswinnaars, en hun te vragen over hun verleden, heden, en toekomst:

Vandaag ligt onze focus op Joseph Thabang Palframan, winnaar van de RM Residency Award 2021. Door te winnen ontvangt Palframan een studio residentie bij AVL Mundo, de stichting die is opgericht door Nederlands beeldend kunstenaar Joep van Lieshout, in Rotterdam. Deze residentie omvat onze steun en begeleiding gedurende zes maanden.

RMYBF: Gefeliciteerd met het winnen van de RM Residency Award 2021. Wat betekent het voor je om zo’n prijs te winnen? 

 JTP: Het winnen van een award, welke dan ook, is een enorm gevoel van erkenning, het winnen van de RM Residency Award op dit punt in mijn carrière overtreft dit; ik voel een plicht. Ik wil er het beste van maken.

Om voor een half jaar steun te krijgen in een van Nederlandse grootste steden is een kans die weinigen krijgen. Ik zie mijn werk als een manier van het vertalen van ervaringen, van dingen die niet gezegd worden. Ik hoop werk te creëren dat interessanter en prikkelender voor het denken is dan ik ooit heb gemaakt.

Het is waardevol om mensen om me heen te hebben die mijn visie kunnen bediscussiëren en uit kunnen dagen. Om de kans te krijgen om nauw met Joep van Lieshout samen te werken en te opereren in de cirkel van de Young Blood Foundation en AVL Mundo is ideaal voor mij. Ik wil zo veel mogelijk helpen met het cultiveren van een sterk discours en samenwerkingsverband.

RMYBF: Wie of wat heeft je geïnspireerd om een kunstenaar te worden? 

JTP: Ik ben niet opgegroeid met kunst. Toen ik vertrok uit Londen, spoten mijn vrienden met verf de tekst ‘Joseph gone but never forgotten’ en ik ben dat nooit vergeten. Ik verhuisde toen naar Botswana, er waren stroomonderbrekingen en watertekorten. De nacht voor mijn kunsttentamen viel de elektriciteit uit en hebben we letterlijk gedineerd bij kaarslicht. Ik at als toetje een sinaasappel; ik verpakte een appel met de schil van mijn sinaasappel en legde het terug in de fruitschaal. De manier waarop de schaduwen het fruit verzwolgen betoverde me. Het veranderde mijn benadering tot het maken van kunst. Ik wilde deze betovering uitbreiden.

Om deze reden zijn Steve Jobson en Sedireng Mothibatsela grote inspiraties. De zoutpannen, diens horizon, Groot-Zimbabwe, Motopos, Victoria watervallen, de nachtlucht van een woestijn geven werpen allemaal een indruk op mijn geest.

RMYBF: Hoe is je identiteit gereflecteerd in de werken die je maakt? 

JTP: Ik kan mijn blik op de wereld niet zomaar overbrengen; het is altijd een uitgespreid en bij elkaar geplakt door lange vluchten en autoritten. Culturen en tradities zijn in mij vermengd als een sterke cocktail.

Tegenwoordig gaat zoveel kunst over identiteit. En zoveel van identiteit lijkt overspoeld door de geschiedenis als een donkere grote schaduw die over ons heen opdoemt. Soms barsten stralen licht door het kennisgewelf, dan raken ze de vloer van het oerwoud, en ze staan identiteiten toe om weer te beginnen met groeien.

Ik denk dat mijn werk me eigendomsrecht geeft over mijn identiteit; door beoefening kan ik ontdekken wat identiteit betekent, waardoor ik mezelf kan plaatsen. Ik ben altijd aan het bedenken hoe mijn werken functioneren. Als ze niet door alle plekken en gemeenschappen die mij hebben gevormd kunnen dansen, zijn het geen kunstwerken van mij.

RMYBF: Wat wil je bereiken door je kunst?

JTP: Mijn praktijk heeft me ruimte gegeven om te denken en mijzelf gezond te beoordelen. Ik wil dat mijn werk functioneert als een antoniem voor de misverstanden waar ik getuigen van ben geweest. Resultaten van deze omstandigheden veranderen karakter; ik wil dat mijn werk herkenbaar is. Ik zou willen dat het voldoening schenkt.

Er zitten gaten in ons collectieve geheugen. Pas sinds kort, na jaren van onderwijzing, heb ik het gevoel dat kunstruimtes voor iedereen kunnen zijn. Ik wel deze veranderingen helpen faciliteren, dingen op te merken en te reflecteren op het leven van nu. Ik zou willen dat mijn werk afstanden overbrugt en multi-institutionele samenwerkingen aanmoedigt.

RMYBF: Als je naar het verleden kon tijdreizen, wat zou je aan de jongere jij vertellen? Die in het eerste jaar op de kunstacademie zit?

JTP: Ik zou mezelf vertellen om vrijuit te spreken wanneer ik de drang voel opkomen om dat te doen, wees moedig in je visie. Ik vond het makkelijk om te drijven in golven van twijfel over mezelf, wachtend voor acceptatie om mijn kant op te drijven, zodat ik mezelf kan herinneren dat ik een goede zwemmer ben, dat kaders vloeibaar zijn en ze van mijn lichaam kunnen vallen als stof.

RMYBF: Droom GROOT. Waar wil je zijn in de volgende 5 jaar?

JTP: Ik hoop dat ik het meeste heb gemaakt van welke kansen mijn kant op zijn gekomen dan ook. Ik wil begrijpen welke sporen achterblijven als ik door kunst-instituties loop, en hoop de mensen die na mij komen daarmee te kunnen helpen.

Het investeren in kunst was een gek idee dat zo ver weg verwijderd leek dat het bijna geen optie was. Ik genoot van kunstlessen, maar streefde er nooit naar om een kunstenaar te zijn. Ik hoop dat als het erop neerkomt mijn kunstwerken kunnen verbinden met een wijder publiek.

RMYBF: Vul het einde van de zin in: Wat net afgestudeerde kunstenaars nodig hebben om te overleven en succesvol te worden is…

JTP: Zowel steun als momentum.